@misc{Mohaissen_Tasnim_Nowe_2023,
 author={Mohaissen, Tasnim},
 address={Kraków},
 howpublished={online},
 year={2023},
 school={Rada Dyscypliny Nauki medyczne},
 language={eng},
 abstract={Do patologii układu sercowo-naczyniowego przyczyniają się zarówno zmiany w erytrocytach, jak i nadmierna aktywacja szlaku angiotensyny (Ang)-(1–12) /Ang II. Udział tych mechanizmów w rozwoju dysfunkcji śródbłonka obwodowego w niewydolności serca (HF) pozostaje jednak nieznany. Celem niniejszej rozprawy doktorskiej było: 1) opisanie związku pomiędzy rozwojem dysfunkcji śródbłonka naczyniowego, a zmianami zachodzącymi w erytrocytach w trakcie progresji niewydolności serca (HF). 2) określenie wpływu egzogennej Ang-(1–12) i jej konwersji do Ang II na funkcjonowanie śródbłonka obwodowego w HF, ze szczególnym uwzględnieniem roli chymazy i tromboksanu A2 pochodzenia naczyniowego (TXA2) w tym procesie. Aby osiągnąć założone cele, wykorzystano unikatowy mysi model przewlekłej niewydolności serca (HF), wywoływanej przez specyficzną dla kardiomiocytów nadekspresję aktywowanego białka Gαq (myszy Tgαq*44). W toku przeprowadzonych badań wykazano, że u 8-miesięcznych myszy Tgαq*44 występuje dysfunkcja śródbłonka obwodowego, objawiająca się poprzez zmniejszony rozkurcz aorty in vivo po podaniu acetylocholiny. Dysfunkcja śródbłonka występująca u 8-miesięcznych myszy Tgαq*44 była także związana z upośledzoną produkcją tlenku azotu (NO), zwiększoną produkcją anionów ponadtlenkowych i eikozanoidów. Co więcej, u 8-miesięcznych myszy Tgαq*44 zaobserwowano również znacz},
 abstract={ące zmiany w budowie erytrocytów oraz ich zwiększoną sztywność. Zahamowanie arginazy odwracało dysfunkcję śródbłonka wywołaną przez erytrocyty wyizolowanych od myszy Tgαq*44, w modelu interakcji erytrocytów z aortą (ex vivo). U 12-miesięcznych myszy Tgαq*44 zmiany strukturalne erytrocytów obejmowały: zmianę kształtu i zwiększoną elastyczność, zwiększoną szerokość rozkładu krwinek czerwonych (RDW), słabą odkształcalność i podwyższony poziom stresu oksydacyjnego (stosunek glutationu (GSH)/dwusiarczku glutationu (GSSG)). Ang-(1–12) wywołała dysfunkcję śródbłonka zarówno u 4- jak i u 12-miesięcznych myszy Tgαq*44, co było związane ze zwiększoną produkcją Ang II. Efekt ten nie był hamowany przez chymostatynę (inhibitor chymazy). Wytwarzanie TXA2 w odpowiedzi na Ang-(1-12) i Ang II w aortach piersiowych izolowanych od 12-miesięcznych myszy Tgαq*44, ale nie od myszy 4- miesięcznych było zwiększone. Co więcej, niekorzystne działanie Ang-(1–12) i Ang II na zależny od śródbłonka rozkurcz aorty, było hamowane przez antagonistę receptora TXA2 (SQ 29548) lub antagonistę receptora Ang typu I (losartan) u 12-miesięcznych, ale nie u 4- miesięcznych myszy Tgαq*44. Przedstawiona przeze mnie praca doktorska dowodzi, że obserwowane w mysim modelu niewydolności serca (Tgαq*44) patologiczne zmiany w budowie czynności erytrocytów, up- regulacja arginazy oraz nadmierna},
 abstract={aktywność wewnątrznaczyniowego szlaku Ang-(1–12)/Ang II/TXA2 mogą przyczyniać się do rozwoju dysfunkcji śródbłonka w niewydolności serca. Arginaza i wewnątrznaczyniowe szlaki Ang-(1–12) / Ang II / TXA2 mogą więc stanowić nowy cel terapeutyczny w leczeniu dysfunkcji śródbłonka naczyniowego w przebiegu niewydolności serca.},
 title={Nowe mechanizmy dysfunkcji śródbłonka naczyń obwodowych w niewydolności mięśnia sercowego u myszy Tgαq*44},
 type={Praca doktorska},
 keywords={niewydolność serca, dysfunkcja śródbłonka, krwinki czerwone, erytropatia, chymaza, Ang-(1-12), Ang II},
}